Eigenwijs is ook wijs
In de film Rush is een aangedikte versie te zien van het verhaal van Lauda in zijn jonge jaren. Vader Lauda zag het totaal niet zitten dat Niki iets onbezonnens ging doen als racen, maar aan die ongevraagde kritiek had de latere drievoudig wereldkampioen lak. Hij zou wel laten zien dat zijn keuze de beste was.
Middels een rol als paydriver wist Lauda zich op de Formule 2-grid te wurmen, om die serie te combineren met de Formule 1 voor het team van March. In de koningsklasse vlot het niet waarna een overstap naar BRM een oplossing moet bieden. Dat gebeurt niet, maar de wissel van team blijkt toch nog ergens goed voor: teamgenoot Clay Regazzoni verkast in 1974 naar Ferrari en zou daar een goed woordje hebben gedaan over Lauda bij grote baas Enzo Ferrari.
Resultaten spreken voor zich
Zo direct als Lauda in de jaren voor zijn dood was gedurende de momenten dat hem een microfoon onder zijn mond werd gehouden, zo direct was hij ook in zijn jonge jaren. Misschien maakte hem dat niet de meest geliefde coureur op de grid, de resultaten die hij behaalde spraken voor zich. In zijn eerste race voor de Scuderia eindigt de Oostenrijker als tweede, zijn P1 (en daarmee ook de eerste van Ferrari in een paar jaar tijd) volgt tijdens de Grand Prix van Spanje een paar wedstrijden later.
Op Nederlandse bodem triomfeert Lauda ook (op Zandvoort), maar voldoende voor de titel is het niet: een vijftal DNF’s in de laatste races van het seizoen voorkomen dat de Oostenrijker in zijn eerste jaar met de Scuderia kampioen wordt.
Een jaar later is het wel groot feest, als Lauda dankzij vijf overwinningen en vier podiumplekken als hoogstgeplaatste eindigt. Voor het eerst in jaren wordt ook Ferrari bij de constructeurs weer eens kampioen, waarmee Lauda de harten van Italiaanse fans wint.
Dé brand
Een jaar later is grote concurrent en rivaal James Hunt de coureur die de titel pakt met McLaren: op papier lijkt het misschien niet heel spannend, maar elk beetje fan weet dat 1976 om meerdere redenen een speciaal seizoen is.
In de eerste twee races van het seizoen schiet Lauda uit de startblokken en wint twee keer: in de daaropvolgende races wordt de Oostenrijker twee en daarna weer twee keer eerste. Ferrari heeft met de 312T en de 312T2 een puike wagen op de grid staan, waar McLaren op dat moment achteraan moet.
Op de Nürburgring gaat het echter volledig mis. Regen zorgt ervoor dat de al bloedlinke baan nog verraderlijker wordt en Lauda dringt aan bij zijn collega’s om de race niet door te laten gaan. Afgezien van een paar racers is niemand het eens met de Oostenrijker en de race gaat door.
In ronde twee van de GP van Duitsland 1976 schiet Lauda van de baan en komt in een brandend wrak van een Ferrari midden op het circuit te staan. Het zou geruime tijd duren voordat andere coureurs de Oostenrijker uit de brandende hel redden. De longen van de coureur zijn kapot en het is een wonder dat Lauda überhaupt nog leeft: een paar weken later verschijnt hij toch op de grid tijdens de Grand Prix van Italië waar hij uiteindelijke vierde wordt.
Met nog één race te gaan is het nog steeds Lauda die aan kop gaat in het klassement in 1976, maar is James Hunt uitermate dichtbij gekomen. Als Lauda in de laatste race van het jaar (in Japan) besluit zijn Ferrari in de pits te parkeren vanwege de hevige regen, heeft Lauda voldoende aan een P3 om kampioen te worden. De Brit pakte die positie en wordt, met één puntje meer dan Lauda, wereldkampioen.
Vertrek, worsteling en laatste titel
Geen titel nummer twee in 1976, maar een jaar later wel weer. De GP van de Verenigde Staten is eveneens de laatste race waar Lauda voor Ferrari op de grid verschijnt: een seizoen later neemt de Oostenrijker plaats bij Brabham waar de resultaten beduidend minder zijn dan bij de Scuderia.
Weliswaar won Lauda met de merkwaardige fan-auto de GP van Zweden, verder dan een vierde plaats komt de Oostenrijker niet in ’78. Een seizoen later is het beduidend nog slechter gesteld met de betrouwbaarheid van de Brabham, waarna Lauda het welletjes vindt: hij gaat met pensioen.
Het achter de geraniums zitten komt vroegtijdig tot een eindige als McLaren Lauda in 1982 aanstelt als coureur naast John Watson: Lauda wordt vijfde, maar pakt na jaren van afwezigheid wel twee overwinningen mee. Vanwege een wissel naar andere motoren werd het 1983-seizoen een complete afgang, maar werden de vruchten een jaar later geplukt in ’84: titel nummer drie voor Lauda, die maar nipt voor teamgenoot Alain Prost wist te eindigen.
In 1985 zou Lauda voor het laatste op de grid plaatsnemen als F1-coureur, met slechts één lichtpuntje op Nederlandse bodem. De Oostenrijker won de laatste Grand Prix van Nederland (de terugkeer naar Zandvoort heeft Lauda helaas niet meer mogen meemaken) alvorens hij de handdoek écht in de ring wierp.
Mercedes-tijdperk
Na het ophangen van zijn race-overall nam Lauda in de jaren negentig plaats bij Ferrari om daar als consultant te werken: een paar jaar later stapte hij over naar het team van Jaguar om daar als teambaas aan het werk te gaan samen met Guenther Steiner. Het avontuur bij de renstal die later Red Bull Racing zou worden was van korte duur, waarna het lange tijd stil was. Totdat Mercedes liet weten terug te keren naar de Formule 1.
In 2012 nam Lauda plaats naast Toto Wolff als niet-uitvoerend chairman van het F1-team en was in die rol de vaste man naast Toto.
Op 20 mei 2019 overleed Lauda. Niet aan de gevolgen van de longtransplantatie van enkele maanden eerder, maar problemen met zijn nieren. De racelegende werd zeventig jaar oud.
