Wolff sloeg advies Lauda in de wind: 'Dacht dat ik dood was'
Algemeen
Toto Wolff maakte in 2009 een zware crash mee op de Nurburgring Nordschleife. De Mercedes-teambaas wilde het ronderecord verbreken, maar dat kwam hem duur te staan. Veertien jaar later blikt de inmiddels 51-jarige Oostenrijker terug op dat moment.
Bij BBC's Desert Island Discs vertelt Wolff dat hij zijn gelijk wilde halen. Er werd tenslotte gezegd dat alleen de lokale bevolking daar echt snel kan zijn. Enkele professionele coureurs konden naar verluidt zelfs niet tippen aan het tempo van de lokale bevolking. De omloop is erg listig én gevaarlijk, zeker in die tijd.
"Dus ik zei tegen mezelf, ik zal ze laten zien dat ik de records kan verslaan. Niki [Lauda] had daar zijn zware ongeluk toen hij bijna stierf in de vlammen. Hij zei tegen me: 'Doe niet zo stom. Niemand geeft om de rondetijd op de Nordschleife. Je zou jezelf kunnen doden."
Wolff wilde record neerzetten
Tijdens een van zijn trainingsronden was hij al (officieus) sneller dan het record. "Maar de auto voelde nooit stabiel aan, er was iets, de banden waren gewoon niet goed genoeg voor deze mate van downforce", stelt Wolff, die zijn run niet afbrak en alsnog flink aanzette. Dat had hij beter niet kunnen doen. Hij crashte namelijk, en flink ook.
"Toen ik aan de run begon, voelde ik dat er iets mis was. Op dit punt realiseerde ik me dat je een professional moet zijn, ik had de ronde moeten stoppen en terug moeten rijden naar de pits." Dat deed Wolff niet en hij raakte de vangrail met een snelheid van zo'n 190 km/h. Meerdere keren sloeg de wagen van Wolff over de kop, alvorens deze 350 meter verderop tot stilstand kwam.
Behoorlijk wat letsel voor Wolff
"Ik was zwaargewond, maar instinctief trok ik de stekker uit de radio en stapte uit. Ze vonden me achter de rail met mijn helm op, liggend in het gras. Ik dacht dat ik dood was", aldus Wolff, die aangeeft zich niets van de crash te herinneren. "Ik dacht als dit eindigt in verlamming, was dit echt het stomste idee van mijn leven."
Hij vervolgt: "Ik weet nog dat ik naar het ziekenhuis werd gebracht en dat er een MRI werd gemaakt. Toen zei ik tegen een verpleegster: 'Laat me gewoon weten of alles goed is met mijn ruggengraat. De dokter zei: 'Je hebt wat breuken, maar je ruggenmerg is onaangetast.' Dat waren vijftien verschrikkelijke minuten [het wachten op het nieuws]. En ja, dat was het moment dat ik tegen mezelf zei: ik ga nooit meer competitief racen."